MEWA

Pobyt na prowincji staje się pretekstem do opowiedzenia historii dziesięciu indywidualności. Atmosfera jest duszna, bohaterów trawi marazm, na jaw wychodzą kolejne frustracje wywołane niespełnieniem, czy to na polu prywatnym, czy zawodowym. Tu nikt nie żyje naprawdę, wszyscy kurczowo trzymają się własnej iluzji. Jedni wydają się być na szczycie, drudzy dopiero do tego aspirują. Jest więc i wybitna aktorka Arkadina, i młoda Nina, która rozpaczliwie marzy o podobnym zajęciu, odnoszący sukcesy pisarz Trigorin i Trieplew, syn Arkadiny, który pragnie zostać niezależnym artystą. Są też tacy, którzy zamiast tworzyć, chcą inspirować, tak jak rozczarowana życiem Masza, marząca o tym, by zostać czyjąś muzą. Dlaczego zawsze ubierasz się na czarno - pyta Maszę, ubogi wiejski pisarz Miedwiedienko. To żałoba - odpowiada. Po kim - dopytuje. Po moim życiu - stwierdza dziewczyna. Ten najsłynniejszy chyba dialog z "Mewy" dobrze oddaje nastroje wszystkich bohaterów. Wszystkim czegoś brakuje, tęsknią za miłością, tęsknią za artystycznym spełnieniem. Zatracają się, gdy brakuje im odwagi, by podążyć za marzeniami, albo zmierzyć się z tym, że pogoń ta kończy się porażką.