Kazamaty

Dla Steve'a Harrisa odskocznią od wielkich stadionów i ogromnych hal, w których gra z Iron Maiden, oprócz futbolowej pasji od 2012 roku jest heavymetalowy zespół British Lion. Towarzyszą mu w tym przedsięwzięciu niezmiennie bębniarz Simon Dawson, gitarzyści Grahame Leslie i David Hawkins i wokalista Richard Taylor. Brytyjski Lew podobnie do Żelaznej Dziewicy ryczy na klasycznie heavymetalową nutę, której brzmieniowy kształt jest dziełem Steve'a. W 2012 roku ukazał się imienny, debiutancki materiał, który grupa promowała również w Polsce. Harris zachowywał się podczas klubowej trasy, jakby dopiero co zaczął karierę, a nie był jedną z największych legend heavy metalu. Spotykał się z fanami, strzelał sobie z nimi fotki, podpisywał gadżety. Potem czas Steve'a zajmowała przede wszystkim praca z Iron Maiden w studiu i na trasach koncertowych, ale w wolnych chwilach powstawał materiał na drugą płytę "The Burning" (2020) zapowiadaną przez single "Spit Fire" i "Lightning". Są zespoły, które mają talent do numerów znakomicie sprawdzających się na żywo. Należy do nich angielski Airforce. Łączą go bliskie więzy z Iron Maiden, a także z Polską. Kapeli nie wymienia się wśród najważniejszych zespołów heavymetalowych w historii, ale Airforce swoje miejsce w niej ma i słusznie cieszy się szacunkiem fanów. Doug Sampson bębnił prawie dwa lata w Ironach, a gitarzysta Chop Pitman pożyczał im sprzęt i do dziś jest kumplem Steve'a Harrisa. Airforce powstał w 1986 roku w Londynie, ale płyty wydawać zaczął dopiero w XXI wieku. Utrzymane w średnim tempie numery są stworzone do machania łepetyną, zaś refreny idealne do śpiewania przez publikę. Tematyka utworów obraca się wokół wojny, a "Heroes" dedykowany jest polskim lotnikom, którzy w czasie drugiej wojny światowej walczyli w bitwie o Anglię. Jest jeszcze jeden związek z Iron Maiden – w numerze "Sniper" gościnnie zaśpiewał Paul Di'Anno. Oprócz Chipa i Douga w Airforce jest jeszcze współzałożyciel kapeli Tony Hatton i portugalski wokalista Flávio Lino. W 2021 roku ukazała się koncertowa płyta, "Live Locked n' Loaded - In Poland Lublin Radio", zarejestrowana w Polsce, w studiu Radia Lublin. Bilety: 90 zł - przedsprzedaż, 100 zł - w dniu koncertu.

Jedenaste studyjne dzieło "jednej z najlepszych rockandrollowych formacji na Ziemi" (według "Uncut") promuje singiel "Wild Child", w którym pojawiają się Cartwright i Petraglia. Towarzyszący utworowi teledysk wyreżyserował stały współpracownik duetu, Bryan Schlam. Album "Dropout Boogie" ukaże się dokładnie jeden dzień przed 20. rocznicą premiery pierwszego krążka The Black Keys, "The Big Come Up". Tak jak w przypadku wszystkich dotychczasowych wydawnictw, tak i teraz Dan Auerbach i Patrick Carney napisali materiał w swoim studiu. Pracując nad dziełem, sięgali do korzeni, miłości do oszczędnego blues rocka oraz swoich wczesnych muzycznych poczynań, kiedy tworzyli w piwnicy w Akron w Ohio. - Jest jedna wspaniała rzecz w naszej współpracy z Patem. Wszystko dzieje się w oka mgnieniu. Nigdy nie musimy ciężko pracować. Jak tylko spotkamy się w studiu, po prostu powstaje muzyka. Nie wiedzieliśmy, co chcemy nagrywać, poza tym, że miało to brzmieć fajnie. Jest między nami jakaś chemia, czego dowodem fakt, że tak długo jesteśmy w zespole. To prawdziwe szczęście i niesamowity dar od losu, że obydwaj mieszkaliśmy w Akron, w Ohio, zaledwie dwie przecznice od siebie. Niesamowita sprawa - mówi Dan Auerbach. Po opracowaniu pierwszych pomysłów w należącym do Auerbacha studiu Easy Eye Sound w Nashville, Dan i Pat zaprosili Billy'ego F. Gibbonsa, Grega Cartwrighta i Angelo Petraglię. Choć za produkcję płyt The Black Keys regularnie odpowiada Danger Mouse, tym razem skorzystali z pomocy rożnych współpracowników, którzy jednocześnie pracowali nad swoimi projektami. Auerbach w ostatnim czasie skupiał się na pracy w swoim studiu Easy Eye Soun, na produkowaniu muzyki dla innych artystów takich, jak Yola, Marcus King, Robert Finley, Ceramic Animal czy The Velveteers. Carney robił to samo, ale w swoim studiu Audio Eagle oraz z takimi wykonawcami, jak Michelle Branch, Tennis, Jessy Wilson, Calvin Johnson oraz The Sheepdogs. Zespół The Black Keys powstał w 2001 roku w Akron, w Ohio. Od tego czasu nazywani byli "rockową arystokracją" czy "jedną z najlepszych rockandrollowych kapel na Ziemi". W dorobku mają 10 studyjnych płyt: "The Big Come Up" (2002), "Thickfreakness" (2003) i "Rubber Factory" (2004) oraz wydane nakładem Nonesuch Records "Magic Potion" (2006), "Attack & Release" (2008), "Brothers" (2010), "El Camino" (2011), "Turn Blue" (2014), Let's Rock" (2019) oraz "Delta Kream" (2021). The Black Keys zdobyli 6 nagród Grammy i statuetkę BRIT.

Blues rockowy duet pod nazwą The Picturebooks wystąpi w krakowskim klubie Kwadrat. Jako support, u boku muzyków zagrają Belgowie z młodego, alternatywno rockowego składu Black Mirrors. Z przyczyn niezależnych od organizatora grupa Warish nie weźmie udziału w koncercie. W związku ze zmianą w programie wydarzenia zakupione bilety na koncert można już wymienić lub zwrócić w miejscu ich zakupu. Wyglądają jak rodzeni bracia, którzy nigdy nie wystawili nosa poza swoje rodzime miasteczko w Arizonie. Tymczasem Philipp Mirtschink (bębny) i Fynn Claus Grabke (gitara i głos), rodzeństwem nie są, pochodzą z Nadrenii Północnej-Westfalii, ale łączy ich miłość do motocykli i równie ciężkiego jak ich maszyny blues rocka, sowicie posypanego pustynnym piaskiem. Na ich ostatni póki co album – "The Hands of Time" (2019) – warto zwrócić uwagę nie tylko ze względu na gościnny udział wspaniałej Chrissie Hynde z The Pretenders, ale przede wszystkim dlatego, że to porywające, znakomicie brzmiące numery. Halo, czy to The Black Keys? Uważajcie, The Picturebooks po was jadą. Zapamiętajcie tę nazwę i śledźcie ten zespół! Belgijski kwartet Black Mirrors to rasowe, garażowo-alternatywne granie pełne energii i charyzmy, której nie powstydziliby się QOTSA, The White Stripes, Hellacopters, czy Nirvana w swoich najlepszych momentach. Nazwa rodzi skojarzenia z genialnym serialem pełnym niespodzianek i tajemnic. Black Mirrors ani tajemnic, ani niespodzianek nie skrywają. Za to wspaniale odświeżają i łączą różne odcienie rockowej tradycji. Zarówno tej z końcówki lat 60. (sprawdźcie sobie ich cover kultowego numeru "Kick Out The James"), jak i z bliższych nam lat 90. oraz XXI wieku. Od czasu pojawienia się Elin Larsson z Blues Pills, chyba nie było w Europie równie charyzmatycznej frontwoman, co Marcella Di Troia.